Het grote verschil tussen mensen en dieren is het begrijpen van de wereld waar we in leven, en dan in ons geval de bezoekjes aan de dierenarts.
Zo zal een dier nooit begrijpen waarom hij bij de dierenarts is: waarom hij gevaccineerd wordt, de kliertjes worden uitgeknepen (vinger in de kont!), er grote plastic toeters in de oren worden gestopt, dokters met felle lichten op je af komen terwijl je pupillen al helemaal wijd staan, je een klein prikje voelt in je voorpoot en je later weer in het verband wakker wordt!
Zo zijn er nog veel meer situaties te beschrijven die nodig kunnen zijn om onze dieren gezond te houden, maar dat bij onze huisdieren niet tot extra begrip zal leiden.
Maar er zijn situaties waarbij we toch kunnen zien dat dieren ook menselijke trekjes kunnen hebben. De afgelopen maanden deed dit zich in 2 gevallen voor.
Het gaat toevallig over 2 teckels, Saar en Guus genaamd, die beiden problemen hadden aan de rug. Zoals vele mensen zullen weten, hebben teckels een afwijking in hun genen, waardoor ze korte pootjes houden, het zgn. chondrodysplasie gen. Deze erfelijke afwijking, die we bij veel rassen zien, geeft ook verhoogde kans op afwijkingen op andere plekken met kraakbeen, en bij de teckel zien we dan ook relatief veel hernia’s optreden. Zowel in de nek als in de lendenwervels.
Bij “onze Saar en Guus” ging het om hernia’s in de rug.
Bij Saar waren de verschijnselen van de hernia zo ernstig dat ze geopereerd moest worden; bij Guus kon het met rust genezen.
Bij Saar waren de verschijnselen van de hernia zo ernstig dat ze geopereerd moest worden
Alleen knapten beide teckels slecht op na de behandeling . Ze waren vaak aan het gillen, zo hard dat het door merg en been ging. Ze durfden ook bijna niet te bewegen. Ondanks het feit dat Saar geopereerd was en Guus hoog op de pijnstillers stond bleven ze gillen en soms van zich af bijten. De chirurg van Saar begreep het niet goed want er was na de operatie absoluut geen reden meer tot ernstige zenuwpijn.
We weten dat teckels erg emotioneel kunnen zijn en besloten daarom de proef op de som te nemen. In plaats van de pijnstillers te verhogen en uit te breiden, kozen we voor het geven van een angstremmer, genaamd Alprazolam, om zo te zien of het nu nog echte pijn was, of dat de angst voor de pijn groter was dan de pijn zelf.
En het laatste bleek het geval te zijn!!
Beide honden knapten op en begonnen meer te bewegen, zonder daarbij te gillen. De pijnstillers werden gestopt of afgebouwd zonder dat de pijnklachten terugkwamen. De diertjes kwam al snel weer in hun oude doen.
men lijdt het meest van het lijden dat men vreest…
Dus ook bij dieren kan het zijn dat angst een slechte raadgever is, en bij de teckel kunnen we nu ook zeggen dat in sommige gevallen geldt :
men lijdt het meest van het lijden dat men vreest………
dierenarts Walter van Look
